04 jan Stil staan

In december 2017 woonde ik een maand in Algarve, Portugal. Overdag zonnig en 18 graden. ‘s Avonds koelde het goed af.

Ik kende er niemand. Maar al op het vliegveld in Eindhoven ontmoette ik een Nederlandse vrouw die in Algarve woont en spontaan aanbood om mij van het vliegveld Faro naar Lagos te rijden, zodat ik alleen het laatste stukje met de bus hoefde.

Ook tijdens mijn maand daar ontmoette ik vele mensen. En toch was ik er ook alleen. En soms eenzaam.

Elke avond voor de zon onderging, ging ik even naar buiten en maakte ik een wandeling. Fotocamera mee. Even niks, behalve diep ademhalen, genieten van de laatste zonnestralen op mijn huid, terwijl ik in het mooie landschap sta.

Een enorme rust om me heen, terwijl ik een flinke onrust van binnen voelde. Dat jaar, 2017, nam ik afscheid van een leven dat ik had en stapte ik in het leven vol onbekendheden. Single, nieuw appartement in een vertrouwde stad en in januari begon mijn nieuwe baan.

Die maand december in Algarve heb ik stil gestaan. Opgeladen. Vooruit gekeken. Terug geblikt. Gehuild om het leven dat ik achter liet. Los gelaten wat niet van mij was.

Stilstand is achteruitgang? Absoluut niet! Stil staan om te verwerken, te helen en te bevatten wat er allemaal was gebeurd. Stil staan om daarna weer verder te kunnen.

Te weinig staan we stil om van alles te voelen en te verwerken. We gaan maar door. En dat breekt een keer op.

Ik heb mijn hart verloren aan Algarve, Portugal, daar waar ik mezelf weer terugvond.

Soms is even uit het dagelijks leven stappen juist goed om met afstand te kunnen kijken naar waar je middenin zit en naar het proces dat je al hebt afgelegd. De weg die je al hebt afgelopen, naar daar waar je nu bent. December is zo’n maand waarin dat, voor mij, van nature oproept. Even terugblikken en stilstaan, om daarna weer verder te kunnen gaan.

Sta jij wel eens stil? Neem je wel eens de tijd om de boel de boel te laten?