12 nov Ik doe het zelf wel…

Ik las laatst een artikel over Weaponized Incompetence.

Weaponized incompetence is een tactiek die mannen in heteroseksuele relaties gebruiken, soms bewust, soms niet – om er voor te zorgen dat taken in het gezin en huishouden niet evenredig verdeeld zijn en traditionele genderrollen in stand worden gehouden.* Doordat de man een taak slecht uitvoert of helemaal vergeet, hoeft ie het daarna niet meer te doen.

“Laat maar zitten, ik doe het zelf wel.”

En dit gebeurt niet alleen in (hetero) relaties, maar ook werkrelaties en studiegroepen of bij je eigen kinderen. Het lijkt makkelijker, sneller en beter als we het zelf maar oppakken, dan het te vragen aan een ander of de taak bij een ander te laten.

Maar daarmee leg je de taak en dus ook de last bij jezelf, ontneem je de ander om de vaardigheid te oefenen die bij die taak hoort én trek je een grote broek aan: je neemt meer verantwoordelijkheid op je schouders dan je in je eentje wellicht kunt en moet dragen. Dit kan er voor zorgen dat je meer ballen in de lucht moet houden en dat kan uitputting in de hand werken.

Het is verleidelijk om het zelf te doen en daarmee er zeker van te zijn dat het gedaan wordt en volgens jouw eigen standaard. Maar we kunnen niet alles zelf oppakken. De ander kan het ook leren. Net zoals jij het ook hebt moeten leren. En het anders doen, betekent ook niet dat het slechter is. Ik bedoel, niemand is perfect, dus jij ook niet. Sure, de een is beter in een vaardigheid dan een ander, maar het wordt niet beter als ie niet kan oefenen.

Soms moeten we even op onze handen bijten. Misschien is het niet zoals we hadden gehoopt of duurt het allemaal langer, maar als je het allemaal zelf doet, hou je geen tijd en energie over voor dingen die je blij, gezond en gelukkig maken. Dat is ook zorgen voor jezelf: sommige dingen gewoon niet doen. Je kunt het immers niet allemaal zelf doen.

Je houdt het ook zelf in stand; de ander vindt het wel makkelijk als het voor hem (of haar of diens) wordt gedaan en leert zo niet hoe ie het wel kan. Dus nog een reden om het bij de ander te laten. Doe zelf af en toe even een stapje terug en geniet ervan dat het voor je wordt gedaan. Laat het even gaan en zie de ander ploeteren. En voel je er vooral niet schuldig over. Het gaat over balans; ik weet zeker dat je nog genoeg doet en weet dat je de ander er een dienst mee bewijst.

Ik had er met mijn partner over en hij zei: “Maar jij doet dit ook, hoor.” En hij wees mij erop dat ik nooit lampen ophang en bang ben om gaatjes te boren, omdat ik dan bang ben een waterleiding, verwarmingsbuis (is echt gebeurd) of elektriciteitskabel te raken. Slik. Hij had helemaal gelijk. Ook ik kan leren lampen ophangen en gaatjes boren. Maar voor nu vind ik het wel makkelijk zo.

*Bron: Kate Jgln, Medium.com, 6 oktober 2021.