14 sep Ben ik er nou nog niet?

Hoe vaak ik al wilde dat ik er was. Dat ik iets kon of snapte of iets gedaan wilde hebben. Om toch maar weer te verzuchten in een oude wijsheid: “Door harder aan de takken van een boom te trekken, gaat ie niet harder groeien.” Iets weten is iets anders als iets kunnen 😉 En geduldig zijn (met jezelf) is ook een vak apart.

Ik loop nu al een tijdje met rug- en heupklachten. Super belemmerend. Ik hou enorm van (berg)wandelen en bewegen in de natuur. Bewegen was niet te doen, maar gewoon zitten ook niet. Constant pijn. Bleh. Ik ben bij de fysio en aan het trainen met oefeningen. Maar het frustreerde me dat ik nog steeds niet pijnvrij kon bewegen. Voor mijn gevoel schoot het maar niet op.

Ik weet natuurlijk dat frustreren niet helpt en ook waar mijn frustratie vandaan komt. Door de hoge eisen die ik mezelf op leg. Dat ik bepaalde verwachtingen heb. En als ik die dan niet haal, dan baal ik daarvan. Ik voldoe dan niet aan mijn eigen verwachtingen.

Regelmatig herinner ik mezelf eraan: ik kan het niet forceren. Stap voor stap. Neem de tijd. Ik probeer hiermee mijn verwachtingen bij te stellen. De lat lager te leggen. Maar dat blijft lastig.

Van het weekend bood een vriendin aan om op een klapstoel te gaan zitten, zodat ik op een iets comfortabele stoel kon zitten. Super lief dat ze aan mij dacht en rekening met mijn rugklachten wilde houden. Ik besefte toen dat het niet nodig was, want ik had al langere tijd geen rugklachten meer gehad. En zitten op een slechtere stoel dat kon ik gewoon weer, zonder dezelfde dag of de volgende dag pijn te hebben. Woehoe! Een heerlijk besefmomentje.

Dus als je gefrustreerd bent naar jezelf toe, kijk dan ook eens van hoe ver je al komt. Soms zie je niet meer wat je al hebt bereikt, hebt gedaan en wat er al werkelijk is veranderd. Zeker als je zo op je doel gericht bent, dan zie je vooral wat je nog niet hebt bereikt en nog niet kunt. Maar even stilstaan en terugkijken, kan juist helpen om de frustratie te laten verdwijnen als sneeuw voor de zon. Bij mij hielp het enorm. Zoals iemand het laatst zei: het voelt als mijn innerlijke juichkabouter. Soms mag je die innerlijke kabouter even helpen met juichen, door te laten zien hoe ver je al bent gekomen.